G3 Hoofdstuk 1.1 De waarheid

De verse geur van koffie bonen en de geur van koekjes, gingen gelijk door je neus wanneer je het koffiehuis binnen kwam. “We zijn gesloten!” Dat was de eerste reactie van Rainier op het belletje dat rinkelde als je ‘Het Koffiehuis’ binnen kwam. De deur liet ik zachtjes in het slot vallen en liep richting het hart van Het KoffieHuis, de keuken.

“Als ik niet duidelijk was, ik zei dat we gesloten waren!” Schijnbaar had Rainier de voordeur toch in het slot horen vallen, wat eigenlijk bijna onmogelijk was. “Sorry Rainier, kom ik ongelegen?” Rainier draaide zich om en keek mij aan met een kleine glimlach op zijn gezicht. Ongemakkelijk ging ik met mijn rechter been over mijn andere, dat was een zenuwen trek van mij die ik al jaren had.

“Blea! Natuurlijk kom jij niet ongelegen, is er iets aan de hand meid?? Je ziet er namelijk een beetje bleek en verward uit.” Ik gaf hem een schijn lachje en probeerde wat te zeggen, maar er kwamen geen woorden uit mijn mond. Rainier had altijd al naar mijn geklaag geluisterd over die kwast die mij had bestolen.. En nu kon hij zeggen; Ik zei het je toch.. “Ja, uhm heb je tijd om te praten?”

“Natuurlijk heb ik tijd! Anders had ik je allang de deur uit gegooid!” Hij begon te lachen en wees naar de bar, mijn vaste plek en zijn lieveling plek.

 “Al die tijd, wanneer je een slecht woord over Maom sprak, je had gelijk. Hij heeft schulden gemaakt op mijn naam en..” Ik wist niet waar ik moest beginnen en of Rainier wel de juiste persoon was om het aan te vertellen. Rainier was altijd blij als hij achteraf altijd gelijk had, dan ging hij op een bepaalde manier kijken. De manier van: Ik zei het je toch. “En.. Vanochtend kwamen de schuldeisers de spullen uit huis halen. Het huis van mijn moeder en vader, en dat huis wordt binnenkort ook nog in de verkoop gezet.”

“Jeetje, hebben jullie wel een plek om onder te komen?” Rainier blies in zijn hete koffie en keek recht voor zich uit, alsof hij ook niet wist wat hij zou moeten doen in deze situatie. Ik schudde mijn hoofd, deze middag zou ik maar moeten gebruiken om een plek te zoeken. Als ik nog iets op mijn naam kon laten zetten door alle schulden.

“Als het huis verkocht is, heb ik waarschijnlijk geen schulden meer. Tenminste, door Maom niet. Maar waarschijnlijk wel schulden door een huis, de zorg van mijn moeder en al die andere dingen.”  Rainier bleef maar zijn kopje draaien en naar de koffie staren. Zuchtend zakte ik in als een zoutzak.

“Hmh ik heb net even zitten denken, maar jij moet hier ook eerst over nadenken en natuurlijk met je moeder er over hebben.. Maar, de eerste verdieping staat al een tijdje vrij. Ik kan jullie een plek hier aanbieden..”

 

“Maar dan wil ik je wel om een gunst vragen..” Hij hief zijn glas naar zijn mond en blies zachtjes er in. Een woning boven de hipste tent van Sunset Valley? Natuurlijk zou ik dat willen! “Noem je prijs, ik zal alles doen om..”

 

“Blea wacht, laat mij even uit praten.” Rainier begon te lachen en keek mij met een big smile aan. “Als je hier komt wonen, zou je dan overdag en in de avond op mijn dochter willen passen? De vorige oppas heb ik namelijk ontslagen omdat ze geen moer deed. Niet schoonmaken, geeneens spelen met mijn dochter en allemaal dat soort dingen.”

“Dus dan wordt ik een soort au pair? Aangezien je het ook over schoonmaken en alles hebt” Ik was een klein beetje verbaasd. De ervaring om op kinderen te passen en ze gedeeltelijk ook een stuk opvoeding te geven, had ik helemaal niet! “Ja het is maar hoe je het wilt noemen Blea, maar tot de tijd dat je niet van je schulden af bent, kan je dus hier gratis wonen met je familie. En hoef je alleen maar op te passen.”

 

“Denk er maar over na, dan hoor ik het vanzelf wel van je.” Ik moest het allemaal even laten bezinken, Rainier bood gewoon een plek aan om te verblijven, gratis, en dan zou ik alleen een beetje hoeven op te passen op zijn dochter na school. En wat schoonmaak werk, maar dat is helemaal niet erg. “Ik denk dat ik het doe Rainier!”

 

“Pappp! Kan jij mij dadelijk helpen met mijn huiswerk?”  De dochter van Rainier schoof aan tafel, net nadat wij alles hadden besproken over het verhuizen hier heen, en hoe en wanneer ik zou gaan oppassen. “Lieve schat, ik zou je graag willen helpen, maar papa heeft het druk. Misschien wilt Blea wel helpen?”

 

“Blea wordt overigens ook jouw nieuwe oppas, dus wees een beetje lief voor haar.” Nadat Rainier het woord oppas had gezegd, ging het gezicht van het meisje van pure liefheid, naar pure kwaad heid.

 

“Pap! ik heb helemaal geen oppas meer nodig! Ik ben al helemaal 12 hoor! Ik kan echt wel voor mijzelf zorgen!” O god, ze was in de zelfstandigheid fase, waarin ze alles zelf kon en blaballbabla. Die periode heb ik ook gehad, god wat was ik toen een puber.

 

“Je hebt hier niks over te zeggen jonge dame. Je krijgt gewoon een nieuwe oppas, en deze blijft hier ook wonen. Dus als je iets nodig hebt als papa weg is, dan kan je naar Blea toe.”

“Dat klopt, en we kunnen het denk ik ook wel heel gezellig hebben met elkaar.”

 

“Ja vast wel” Zei ze en deed nogal boos haar armen over elkaar. Vanaf dat punt ging Rainier gezellig door kleppen over koetjes en kalfjes en we moesten beiden lachen. Maar telkens zag ik dat zijn dochter oog contact probeerde te maken. En toen ze die eindelijk had, bewoog ze haar lippen. ‘Ik haat jou’ was er nu al vanaf te lezen. Dit kon nog wel eens leuk worden..